Veil

Synapse: Mazgalı ittiğinde ağır metal kapağın gıcırtısı kulaklarını tırmalıyor. Hiç vakit kaybetmeden aşağıya kendini bırakıyorsun. Bacakların esneyerek yere iniyor, ayakkabılarının tabanı barın gürültüsüne karışıyor. Etraftaki bakışların arasında masaya yöneliyorsun. İçki dolu bardağın içinde çırpınan küçük gri fareyi görür görmez elini daldırıyorsun. Islak tüylerini avucunda hissediyorsun. Onu kavrayıp memelerinin arasına sokuyorsun. Göğsünün sıcaklığında kıpırdandığında yalnızca tiz ciyaklamalar duyuluyor. Fare Cole, sözlerine karşılık olarak sadece çaresiz fare sesleri çıkarıyor.

Gözlerin masada oturanlara kayıyor. Karşında kaslı, kel bir adam var. Üstünde kolsuz siyah deri ceket, göğsünü kaplayan dövmeler sakalının altına kadar uzanıyor. Yanında ise sarışın bir kadın. Meme estetiği olduğu belli, şortu ufacık, üstünde karnını açıkta bırakan bir crop var. Dudaklarında soğuk bir sırıtış var, gözlerini senden ayırmadan ayağa kalkıyor. Yavaşça yanına geliyor. Parmak uçları saçlarının arasından kayıyor. "Maceracı birine benziyorsun." diyor yumuşak bir sesle. "Ne güzel." Eğilip kulağına fısıldıyor. "Arayış ne peki? Kocam seni sikerken sizi izlememi ister misin?" Onun yakınlığıyla şaşkına dönüyorsun, cevap vermeye fırsat bulamıyorsun.

Bir anda yukarıdan ayak sesleri geliyor. Robert sabredememiş, aşağı atlıyor. Sert inişle biraz sendeleyerek ayağa kalkıyor. Yumruklarını sıkıp adamın üzerine yürüyor. "Bırakın onu!" diye bağırıyor. Adam tek kelime etmeden yumruğunu kaldırıyor. Çenesiyle beraber tüm gücü Robert’ın suratına çarpıyor. Robert’ın bedeni havalanıyor, bara doğru uçuyor. Bam diye barın kenarına çarpıyor. Barmen, sarı saçlı bir kadın, öfkeyle Robert’ın omzuna itiyor. "Defol buradan!" diye bağırıyor. Robert afallamış ama gözleri öfke dolu. Ayağa kalkıyor, sesi titreyerek "Seni uyarıyorum bak." diyor. Çığlık atacak gibi nefesini topluyor. Kel adam yavaş adımlarla Robert’a doğru yürümeye başlıyor. Çizmelerinin zemine vurduğu her adım kulaklarında yankılanıyor. Bu sırada göğüslerinin arasında gizlediğin Fare Cole hala tiz sesler çıkarıyor. Kaosun ortasında kalmışsın. Bir yanda seni çekmeye çalışan sarışın kadın, diğer yanda Robert’ın karşısına dikilmiş kaslı dev. Hangisine müdahale edeceğin an meselesi.

V: John, senin sözlerini duyduğu an bir şey sormadan yukarı kata koşuyorsun. Ayak sesleri merdivenlerde yankılanıyor. Elini pompalıya uzatıyor, soğuk metali parmaklarının arasına alıyorsun. Derin bir nefes alıyorsun. Sonrası saniyeler sürüyor. Tetiği çektiğinde karnına saplanan sıcak acı, göğsüne saplanan basınçla birleşiyor. Nefesin kesiliyor. Ama kalbini es geçiyorsun, bilinçli bir hesaplamayla. Kan gömleğini hızla ıslatırken dizlerinin üstüne düşüyorsun. Gözlerin ağırlaşıyor. Yerdeki kan havuzuna bakarken kulakların açılan kapıların gürültüsüyle doluyor. Siren sesleri artık çok yakın, sonra da doğrudan içeride. Çelik çizmeler tahtaları çatırdatıyor, silah sesleri, emirler. Ama senin bilincin kararıyor.

...

Gözlerini tekrar açtığında bembeyaz bir ışık göz bebeklerini yakıyor. Tavan lambası. Etrafında steril bir sessizlik. Kollarına bakıyorsun, serum hortumları damarlarına saplanmış. Burnunda plastik bir oksijen maskesi var. Göğsünde bandajların baskısını hissediyorsun, her nefeste acı yeniden hatırlatıyor. Kapı açılıyor. İçeri orta yaşlarında, keskin bakışlı bir kadın polis memuru giriyor. Üniforması kusursuz ütülü, belinde tabancası. Elinde kalın bir dosya var. Yavaşça yatağının yanına geliyor, dosyayı açarken gözlerini sana dikiyor.

"Ben Dedektif Ramirez. Miami Metro Polis Departmanı." Ses tonu sert, ama ölçülü. "Olay yerinde seni baygın halde bulduk. İki ölü var. Tony Rivera ve isimsiz bir kadın. Çok temiz iş çıkarmışsın. Bizim raporlarımıza göre silah kullanılmış. Senin ellerinde barut izi var. Bunun dışında, komşular polis sirenlerini duyduklarını ama ortada siren olmadığını söylediler. Yani birileri sizi tuzağa düşürmek istemiş de olabilir."

Dosyadan birkaç sayfa çeviriyor, gözleri kayıyor. "Şimdi sorulara gelelim. Tony’nin evine neden gittin? Yanında bir genç adamın olduğu söyleniyor. Kamera kayıtlarında görmüşler. Anlaşılan ortada yok." Kalemini kaldırıyor, gözlerini sana dikiyor. "Senden doğruları istiyorum. Tony’yi neden öldürdün? Kadını neden öldürdün? O evde gerçekte ne oldu?" Sana doğru biraz eğiliyor, bakışları delici. "Sana kurban muamelesi yapmamı istiyorsan, hikayeni düzgün anlatacaksın. Yoksa buradan ellerin kelepçeli çıkarsın." Odanın sessizliği, kalbinin monitördeki bipleri ve kadının nefesleriyle bölünüyor. Şimdi ne söyleyeceğin, nasıl cevap vereceğin belirleyici olacak.

Iyyyy, Cole'un tüyleri içkiden vıcık vıcık ıslanmıştı. Memelerinin arasında ıslak tüylü bir şey olması hissi Hazel'ı bir tık ürpertse de yapacak bir şey yoktu. En iyi orada emin olurdu bir yere kaçmayacağına. Ciyak viyak da bir sesler çıkarıyordu. Keşke farece bilseydi de ne dediğini anlasaydı. Şimdi problem şuydu ki, birilerinin içkisine laps diye elini daldırıp içinden fare çıkartmıştı. Bu pek hoş bir durum olmasa gerekti. Fare ile olan işini halledip garantiledikten sonra başını kaldırıp içkinin sahiplerini süzdü şöyle bir. Kaslı, kel, tam daddy gibi bir herif vardı. İri yarı bir şeydi. Böyle alıp duvardan duvara seksi seksi vurabilir gibiydi. Yanında da bir sarışın bomba hatun vardı. Memeleri sahteydi ama poposu filan da bir lokmalıktı tam. Crop giymişti bir de. Göbeğinden içki içmelik oyşh. Yanındaki dövmeli herif de at kişnetir gibi götünü şaplaklasa filan...

Ahem! Hazel saçma sapan fantezilere dalmak üzereyken işinin ne olduğunu hatırladı. Tam dönüp gidecekti ki sarışın bomba seksi bakışlar atarak, böyle saçını okşayarak filan yanına gelince Hazel'ın içi bir hoş olmuştu. Kulağına da fısıldamıştı. Hazel şelale olsa yeriydi şu an. Kocası onu sikerken izlemek istediğini söylemişti sonra da. "Haaa... Cuck muck o işler diyosun yani?" Hazel tam cevap verecekti ki havalandırma borusundan telaşlı ayak sesleri işitti. Robbie olanları görünce rahat duramamış hemen aşağı atlamıştı. Yahu! Hazel hallederdi ki bu durumu!! Adamın üzerine yürüyerek artistlik taslamaya kalkmıştı bir de. Sonra da bir temiz yumruk yiyip karşıki duvara fırlamıştı. Hazel'ın en başta hayalini kurduğu duvardan duvara vurma olayı böyle değildi tam ama adam yapabileceğini kanıtlamıştı. En azından beklentileri boşa çıkmamıştı.

İşin kötü tarafı ise buradaki insanların birazdan başlarına gelebilecek olaydan haberleri olmamasıydı. Robbie öfkelenmişti, ciğerlerine çektiği nefese bakılırsa birazdan alaylarını silkecekti. Hazel normalde böyle şeyleri umursamazdı ancak şu an dikkat çekmeleri pek hoş olmazdı. Kel adam Robbie'nin üzerine doğru yürüyordu. Memelerinin arasındaki fare ciyak ciyak bağırınıyordu. Hazel overstimule olmuştu. "BEN FAREM İÇİN GELDİM GERÇEKTEN. BAŞKA BİR AMACIM YOKTU. HEM BEN REGLİM SEVİŞEMEM BUGÜN, ÜZGÜNÜM. BAŞKA ZAMANA AMA SÖZ, OLUR MU?" Robert'ın ve kel adamın dikkatini dağıtmak için bağırdıktan sonra hızla Robert'ın koluna girecek ve bardan dışarıya doğru koşturacaktı. "Robbie gözünü seveyim gidelim bu herif mememde kıpraşıp duruyor kafayı yiyeceğim."

Synapse: Sarışın kadına verdiğin cevaptan sonra kadın bir an afallıyor, gözleri göğüslerine kayıyor. Memelerinin arasına sıkıştırdığın fareyi fark ediyor, dudaklarında hafif bir sırıtış beliriyor. "Merhaba ufaklık." diyor fareye doğru, sonra da sana göz kırpıyor. Tam o sırada kaslı kel adam Robbie’ye yüklenmeye devam ediyor. Sen Robbie’nin koluna girip onu hızla çekiştiriyorsun. Robbie itiraz edecek gibi oluyor. "Abla dur şunu bir-" Ama sen çoktan kapıya yönelmişsin bile, Robbie mecburen seninle geliyor. Barın dışına adımınızı attığınızda Robbie nefes nefese kalıyor. Ter içinde kalmış, yumruk yemiş suratını ovuşturuyor. Tam o sırada göğüslerinin arasındaki fare Cole iyice kıpırdanmaya başlıyor. Minik bedeniyle seni sıkıştırıyor, sonra da bir anda kendini dışarı atıyor. Şap diye yere düşüp hızla uzaklaşıyor.

Cole iç dünyasında. Kafasının içinde yankılanan ses çok net. "ADAMLAR İÇERİDEYKEN DALSAK ASLINDA ÇOK İYİ OLMAZ MI?!" Ama gerçek dünyada, Robbie ile sen sadece tiz fare sesleri duyuyorsunuz. Cole hala dönüşmemiş. Robbie sonunda senin elini kavrıyor, telaşlı gözlerle etrafı tarıyor. "Yürüyün ya!" diye hırlıyor. Birlikte sokak boyunca hızla ilerliyorsunuz. Düz gitmek yerine arka sokaktan dolanmayı tercih ediyor. Adımlarınız yankılanıyor, hava ciğerlerinizi yakıyor. Nefes nefese kalmışken, köşeyi döndüğünüzde kendi arabanızı görüyorsunuz. Robbie parmağıyla işaret ediyor, sesi çatlıyor. "Abla, koş!"

Koşarak arabaya varıyorsunuz. Sen sürücü koltuğuna atlıyorsun, direksiyonu kavrıyorsun. Robbie ise Cole’u avuçlayıp arka koltuğa geçiyor. "Nereye abla?" diye soruyor telaşla. Fare Cole ise anlaşılmaz ciyaklamalar çıkarıyor. Tam arabayı çalıştırmak üzereyken göz ucuyla binanın önüne bakıyorsun. İçeriden bir grup adam dışarı çıkıyor, etrafı tarıyorlar ama sizi tanımıyorlar. Fakat bardaki kel adam gözlerini sana dikiyor. Hızla koşarak geliyor, kaslı vücudu sokağı dolduruyor. Arabanın önüne atlayıp yolunuzu kesmesine ramak kalıyor. Ya gaza basmalı, ya da acilen bir plan düşünmelisin. Çok dikkat çekmek de iyi bir fikir olmayabilir. Ne yapacaksın, Synapse?

V: Dedektif Ramirez sana bakıyor, kalın dosyasını kucağında hafifçe düzeltirken yüzünde profesyonel, ama bir nebze de meydan okuyan bir ifade var. Sözlerin onu beklediği kadar etkilememiş gibi duruyor. Dudaklarını sıkıştırıp kısa bir an sessiz kalıyor, sonra başını hafifçe yana eğerek konuşmaya başlıyor. "Bana gözdağı vermeye çalışma, Vincent. Bu şehirde senin gibilerden çok gördüm. Silah sesleri, kırık kemikler, cesetler... hepsi bana aynı hikayeyi anlatıyor, biri konuşmazsa, diğeri bedelini öder. Tony ve kadının cesetleri masanın üzerinde. Parmağın tetiğe dokunmuş mu, dokunmamış mı, adli inceleme bunun cevabını çıkarır. Ama senin hikayende fazla boşluk var. Bu yüzden buradayım."

Dosyayı açıyor, içinden birkaç fotoğraf çıkarıyor. Kanlı bir zemin, yamulmuş bir masa, parçalanmış bir tüfek namlusu. Fotoğrafları kucağındaki çarşafa bırakıyor. "Bunları gör. Bak. Sessizlik sana bazen koruma sağlar ama bazen de celladını çağırır. Yanındaki kimdi bilmiyoruz. Ama sen biriyle beraberdin. Kız çocuğunu da gördük. Sen sustukça biz başkalarına yükleniriz. Bir gün yanlış kişi konuşur ve senin yerine birileri acı çeker." Tam bu anda, koridorun ucunda bir bip sesi duyuluyor. Hemşire geliyor. Ramirez gözlerini senden ayırmadan ayağa kalkıyor. "Avukatını isteyebilirsin, sorun değil. Ama avukatlar seni sokakta korumaz. Bir sonraki görüşmemizde daha dürüst olmanı umuyorum." Ceketini düzeltiyor, dosyayı koltuğunun altına sıkıştırıyor ve hemşire kapıyı açar açmaz odadan çıkıyor.

Hemşire serumunun ayarını kontrol ederken kısa bir şeyler söylüyor. "Sakin olun, bayım. Dedektif size dokunamaz, yalnızca rapor alıyorlar." Sonra odayı toparlayıp çıkıyor. Birkaç dakika sessizlik oluyor. Derken, odanın kapısı çok hafifçe aralanıyor. İçeri girmeyen, sadece aralıktan görünen bir yüz, John. Gözleri telaşla odanı tarıyor. Çenesiyle sana ben buradayım der gibi küçük bir işaret yapıyor. Sonra hızla geri çekiliyor. Polisler fark etmesin diye kendini göstermesi bile riskliydi. Birkaç dakika sonra tekrar siren sesleri ve ağır bot sesleri koridorda yankılanıyor. O an, kalbinin derininde bir şeyin farkına varıyorsun. Bu hastane odası seni güvenceye almıyor. Aksine, burası bir kafes. Polislerin elinde tutulan bir kart. Burada ne kadar kalırsan, o kadar fazla ipuçları onların eline geçecek. Kafanın içinden geçen düşünce ağır basıyor, çıkış yolu araman gerekecek. Bu odada kalmak demek, kontrolü başkalarına bırakmak demek. Ve senin gibiler, kontrolü asla başkasına bırakmaz.

Robbie tam itiraz edip racon kesmeye çalışacaktı ki Hazel onu kolundan sürükleyip dışarı atabilmişti. Manyak mıydı neydi be? Kulağı işiten herkesi gebertmek mi istiyordu? Tamam eğlenceli olurdu da çok dikkat çekerdi latin karteller peşlerindeyken. Tüm bunlar yetmezmiş gibi Cole memelerinin arasında kıpır kıpır ederek onu rahatsız edip gıdıklamıştı. Sonra da şıp diye atmıştı kendini aşağıya. "Lan çocuk!" İğrenç vıcık fare sesleri çıkararak koşturup köşeyi dönmüştü. Robbie'nin elini tutup sürüklemesi ile birlikte sokak boyunca ilerlemeye başladılar. Arka sokaktan ilerledikten sonra köşeyi dönünce arabayı park ettiği yerde sapa sağlam görünce topukları götüne vura vura koşarak ulaştı arabaya Hazel.

Kendini sürücü koltuğuna attığı gibi kapıyı kapatması bir oldu. Robbie de fareyi yakaladığı gibi arkaya atlamıştı. Hiç yerleşmelerini bile beklemeden hızla gaza basarak yola çevirdi arabanın ucunu. Binanın önünde adamlar vardı. Onları görmedikleri için ve Cole da fare kılığında olduğu için kim olduklarını anlamamışlardı. Bardaki dayakçı daddy nedense onlardan daha öfkeli görünüyordu. Arabaya bindiklerini görmesine rağmen üstlerine gelmeye devam etmişti. Arabanın önüne atlayacaktı manyak psikopat! Hazel hızla gaz pedalına asıldı. "KAÇANIN ANASI AĞLAMAZ ROBBIEEEE!" Artık ters yöne mi girerdi, zik zak mı çizerdi, sollar mıydı sağlar mıydı bilmiyordu ancak kafasına göre random şeyler yaparak buradan kurtulacaktı. Peşlerine birisi takılacak olursa karmaşık yollardan giderek izini kaybettirecekti. Sonra da bara, çete üyelerinin yanına dönecekti. Patron dönmüşse Cole'u orospusu yapma fikrini ona hemen ilk elden anlatmalıydı, çok seksi bir hikayeydi çünküsü.

Synapse: Araba birden ileri atılıyor, lastikler asfalta sertçe tutunuyor. Direksiyon senin ellerinde kıvranırken araç savrulmadan doğruluyor, gaz pedalına sonuna kadar yükleniyorsun. Önündeki iri adam refleksle ellerini kaldırıyor ama kaçmaya da yetişemiyor, tampon kalçasına hafifçe çarpıyor, adam sendeleyip yere düşüyor. Robbie arka koltuktan "Abla dur vuracaksın!" diye bağırıyor ama sen çoktan devam ediyorsun. Arka aynada sadece küçülen figürleri görüyorsun, adamlar geride kalıyor, biri diğerine küfrediyor.

Bir süre sessizlik hakim oluyor arabada. Şehrin ışıkları camlarda dans ederken Robbie derin bir nefes veriyor. "Ulan sadece antrenman yapacaktık..." diyor, hala şoktan çıkamamış bir ses tonuyla. Arabayı bara yaklaştırırken, arka koltuktan minik tıslama ve ciyaklamalar geliyor. Robbie elindeki kağıt torbaya benzeyen bezin içini kontrol ediyor, o sırada sesler daha netleşiyor. Cole'un sesini duyuyorsunuz. "...Yani bana sorarsanız Meet’n Fuck serisinin en iyi oyunu Lesbian Ride’dır, çoğu insan Secret Agent ya da Star Mission diyor ama çekerken neden malafat g-" Arka koltuktan bir “poff” sesi geliyor ve dikiz aynasında yarı çıplak, ıslak saçlı Cole’u görüyorsun. "Aaa bakın bar." diyor hiçbir şey olmamış gibi. Robbie hemen dönüyor ve "Oğlum saçma saçma konuşma ya." diye tıslıyor.

Arabayı bara yanaştırıp park ediyorsun. Hava nemli, uzaktan neon tabelanın turuncu ışığı titriyor. Kapıdan içeri girdiklerinde onları hemen James karşılıyor. Eli cebinde, yüzü soğuk. "Eğittin mi çocuğu?" diye soruyor sana. Cevap gelmeden bakışları arkaya, Cole’a kayıyor. Cole, James’in ifadesini görünce kollarını iki yana açıyor, sırıtıyor. "Söyle hadi." James kaşlarını çatıyor. "Ne?" Cole adım atıyor, sesi ciddileşiyor. "Ne olduğumu biliyorsun Bella." James bir şey anlamamış gibi bakıyor. Robbie öne geçiyor. "Bu Cole." diyor. "Benim eski bir arkadaşım. Maalesef bir şekilde bizi buldu. Peşinde bir kartel var, mafyadan kaçmaya çalışıyor."

James’in yüzü buz kesiyor. "Bize bulaştırmayın da." diyor kısa, keskin bir sesle. Cole hemen lafa atlıyor. "Çoktan bulaştırdık abi, hanımefendi yardım ediyor." O anda James’in sinirleri kopuyor. Cole’un yakasından tutuyor, tek eliyle Robbie’ye de hızlı bir tokat geçiriyor. Cole’u duvara yaslayıp gözlerini kısıyor. "Sikerim oğlum bak sizi. American Gods’u sikik sokuk işlerinize alet ederseniz buraya geldiğinize pişman ederim." Etraf sessizleşiyor. Robbie nefes almakta zorlanıyor, Cole gülümsemeye çalışıyor ama korkudan göz bebekleri küçülmüş.

V: Serumu hızla çekiyorsun, iğnenin çıktığı yerden sıcak bir yanma hissi yayılıyor. Bileklerinden aşağı doğru akan o keskin sızı seni uyanık tutuyor. Kalbin hala pompalıdan kalan deliklerin yakınındaki ağrıyla yarışıyor, göğsündeki sargılar, üzerine yapışan kurumuş kanın izini gizleyemiyor. Kapıya göz atıyorsun, dışarıda iki gölge. Polis ayakkabılarının o tanıdık tak tak sesi yankılanıyor. Dedektif Ramirez’in sesi, koridorun ilerisinden duyuluyor. "Odasında tutun. Kaçmaya çalışırsa vurun." Bu kadının soğukkanlılığı sinirini bozuyor. Kendini tanıtmadan girip çıkıyor, sonra da vurma emri veriyor. Senin gibilerin neden sokağı yönettiğini anlamıyorlar işte.

Odanın penceresini kontrol ediyorsun, hastane bahçesine bakan dar bir açıklık. Aşağıda birkaç ambulans, birkaç polis aracı. Siren ışıkları duvarlara mavi kırmızı lekeler çiziyor. Sessizce kalkıyorsun, damarındaki serumun plastik hortumunu kesip yatağın altına fırlatıyorsun. Sedyenin altından serum sehpasını alıp pencerenin menteşelerine geçiriyorsun. Metalin sürtünme sesi odada yankılanıyor ama yapacak başka çaren yok.Tam pencereyi araladığın anda kapı kilidi dönüyor. "Bay Bentley?" diyor Ramirez’in sesi. "Bir dakika konuşalım."

Pencereyi bir omuz darbesiyle açıyorsun. Bahçeye atlamak üç metrelik bir mesafe, ama bu ilk değil. Bacağındaki ağrıya rağmen atlıyorsun. Zemin çimen değil, beton. Dizlerinde yankılanan acı, ciğerinden çıkan hırıltılı nefesle birleşiyor. Hemen doğruluyorsun. Alarm çalıyor, arkanın aydınlandığını fark ediyorsun, dedektif camdan sana bakıyor. "Kaçıyor! Güney çıkışı, hemen!" diye bağırıyor Ramirez. Bahçede devriye gezen iki polis seni fark ediyor. Ellerini silahlarına atıyorlar, sen ise ilk adımı atıyorsun. Adrenalin damarlarında yeniden akıyor, kasların eski hızını hatırlıyor. Bahçeyi çevreleyen beton duvarı tırmanıp diğer tarafa geçiyorsun, ayakkabın zemine vurduğunda bir lastik sesi çıkıyor, otopark.

Yousef'in arabasını görüyorsun. Arabada kimse yok ama bu iyi bir işaret, demek ki yakınlarda. Elini cebine atıyorsun, kanlı telefonun hala çalıştığını görünce yüzüne zayıf bir gülümseme yerleşiyor. John'u çaldırıyorsun. Uzakta bir megafon sesi yankılanıyor. "Silahsız teslim ol!" Cevap vermiyorsun. Çünkü biliyorsun, bugün burada teslim olursan yarın seni morgda sayacaklar. Gözlerini geceye dikiyorsun, nefesini sabitliyorsun. Damarlarında yanan o güç hissi geri dönüyor. Artık tek çıkış yolun kaldı. Ve o da önünde, mavi kırmızı ışıklarla çizilmiş bir yol gibi uzanıyor. Ve tam o anda, uzaktan yaklaşan motor sesleri yankılanıyor, tanıdık, ağır, bastırılmış.

John’un arabası.

Önünde sayısını bilmediğin kadar polis arabası var, en azından beşi görebileceğin mesafede. Az önce gördüğün iki polis birkaç saniye içinde dolanıp yanına varacaktır, ikisinin de silahı var. Önündeki polis arabasından da muhtemelen ondan fazla adam inecek, hepsi silahlı olacak. John da yakın ama ilk hamleyi yapman gerek. Ne yapacaksın, patron?

Psikopat herif yoldan çekilmeye tenezzül bile etmemişti. Hazel onu ezip geçse umurunda olmazdı. Eceline mi susamıştı be? Robbie arkadan ay may bir şeyler dese de iş işten geçmişti artık, Hazel gaza bastığı gibi yola daldı gitti. Adama hafifçe çarpması ile birlikte adam yere yuvarlanmıştı. Yine de herif hala daha onları yakalamaya çalışsa da yetişmeyeceğini anlayınca vazgeçmişti. "Manyak mıdır nedir ya?" Yol boyunca Robbie yaşananları sindirmeye çalışırken Hazel de onları takip eden var mı diye aynalara dikkat kesilmişti. Olabildiğince acele ediyordu ve bilinmedik ara yollardan gitmeye çalışıyordu. O esnada viyak viyak faremsi sesler gelmeye başlamıştı. Sonra arkasına dönüp bir baktı ki Cole yeniden Cole olmuş. Meet n Fuck filan öyle bir şeylerden bahsediyordu. "Porno oyunu olan mı?" Hazel tabi ki de bu seriyi biliyordu, oynamıştı da. Ama içerisinde seksi daddy erkekler olmadığı için sıkılıp bırakmıştı.

Arabayı bara yanaştırdığı gibi kemeri filan çıkarıp attı kendini dışarı. İçeri girdikleri anda arabanın anahtarını James'e fırlattı. "Bir kere de temiz niyetle bir şey yapmak istediğimde işlerim rast gitsin yaaa!" Adam plakayı aldıysa ve onları araştıracaksa James'in başına biraz problem açılabilirdi elbette ancak bunu ona söylemeye gerek yoktu. Ha bir de kural ihlali cezaları vardı ama... Neyse, öderdi be, koskoca doktordu adam sonuçta. Küçücük kızdan mı isteyecekti parasını? James ona dönüp eğitimi tamamladılar mı diye sormuştu. Hazel tam inanılmaz sarkazm dolu bir cevap verecekti ki Cole çok komik hallere girmişti. Hazel de ona katılmaya karar verdi. "BU BİR KATİLİN TENİ BELLA!" Robbie'nin onu tanıştırması ile birlikte bu büyülü an hızla yok olmuştu.

James bulaştırılmamak istese de Cole'a uyuz olmuş gibiydi. Robert'a tokat atıp Cole'un da yakasına yapışmıştı. "Dur James, sakinleş. İyilik yapmak için getirmedim herhalde onu buraya." Yüzüne sinsi bir gülümseme yerleştirdi. "Bu Cole var ya... Devlet destekli büyük bir Meksika çetesini takmış peşine. Onu arıyorlarmış. Ben de düşündüm ki bu çocuk çok değerli olabilir bizim için. Belki satarız, belki çeteyi çökertip mallarına konarız, belki direkt Meksika devletinin amına koyarız. Zevkli olmaz mı? İstediği herhangi bir şeye dönüşebilme yeteneği var. Az önce memelerimin arasında kıvranan leş bir fareydi!" Bunu söyledikten sonra kendi kendine şen bir kahkaha attı. "Eee patron döndü mü? Bu haberi ona önce ben vereyim n'olur ölümü gör! Heyecandan ıslatıcam onu!"

Synapse: James kaşlarını çatıyor, elindeki Cole'u bırakıp seni işaret ediyor. "Meksika devletinin amına koymayalım Hazel." diyor, sesi kısık ama öfkesi net. "Unuttun galiba anne tarafından Meksikalıyız biz." Bir anlık sessizliğin ardından Cole öne eğilip saçma bir sırıtmayla "Abi geçmiş olsun." diyor. James anında dönüp elini kaldırıyor, sesi barı dolduracak kadar sert çıkıyor. "Oğlum seni öyle bir sikerim ki feleğin şaşar bak." Cole’un yüzündeki sırıtma bir anda siliniyor. "Pardon." deyip bir adım geri çekiliyor, ellerini havaya kaldırıyor. James tekrar sana dönüyor, derin bir nefes alıp başını kaşıyor. "Ama zamanı gelince satabiliriz belki, evet. İşimize yarar." Bir süreliğine sessizce duruyor ve tekrar sana dönüp "Ne faresi la?" diyor şaşkın bir ifadeyle.

O sırada barın ön kapısı öyle bir çalıyor ki duvarlardaki şişeler titriyor. BAM BAM BAM! Herkesin başı bir anda kapıya dönüyor. Cole refleksle bar tezgahının arkasına atlıyor, bir bardak devriliyor. Robert hiçbir şey olmamış gibi bir masaya oturup ters çevrilmiş bir kitap buluyor, sayfalarını çeviriyormuş gibi yapıyor. Kapı gıcırdayarak açılıyor. İçeri orta yaşlı, kel kafalı, gür bıyıklı, göbekli bir polis giriyor. Üniforması biraz dar gelmiş gibi, karnı kemerinin üstünden taşmış. Etrafa alıcı gözle bakıyor, yürürken bileklerinden çıkan tıkırtılar yankılanıyor. Sana yaklaşıyor. Burnuna ucuz tıraş losyonu kokusu geliyor. "Hanfendi." diyor, aşırı feminen bir ses tonuyla. "Vincent bey burada mı acaba yaaa? Burada kaldığı söyleniyorrr daaa~"

James yüzünü eline gömüyor, sessizce iç çekiyor. Arkasını dönüp, sadece sana bakarak dudaklarını oynatıyor. "Sen hallet." Polis bu sırada James’e dönüyor, dudaklarını büzüyor. "Pardon yakışıklı, bir sıkıntı mı var yani? Ne bu ya, of." James iç çekiyor. "Yok memur bey sıkıntı." Ama polis pes etmiyor, iyice yaklaşıyor. "Yok inat ettim, sen cevaplayacaksın. Ne oluyor şimdi burası? Bar mısınız siz? Barsanız bu saatte neden kapı açık acaba?" James yavaşça yarım dönüyor, yüzünde alaycı bir gülümseme beliriyor. "Canımıza susadık memur bey, illegal bir bar işletiyoruz." Polis başını sallıyor, kalın bıyıkları titriyor. "Canınıza susadınız ve illegal bir bar işletiyorsunuz. Peki arayış ne burada?" James ellerini kaldırıyor, tamamen sana dönüyor, yüzünde sabırsız bir ifade. "Lütfen Hazel." diyor, kelimenin altını çize çize.

Memur hemen sana dönüyor, gözlerini süzerek dudaklarını büküyor. "Rujun ne kız?" diye soruyor, gözleri senin dudaklarında gezinirken. Tam o anda bar tezgahının arkasından bir hapşu sesi yankılanıyor. Herkesin başı aynı anda o yöne dönüyor. Cole, burnunun ucunu silerken panikle yere çökmüş. Polis gözlerini kısıyor. "Şöyle bir bakayım ben şuraya dur." diyor, adımlarını bar tezgahına doğru yönlendiriyor. Aklından bin düşünce geçiyor, ya Cole’u görürse? Ya devlete rapor edilirse? Ya barın gizli işleri açığa çıkarsa? Ne yapacaksın, Hazel?

V: Mor aura damarlarından doğan bir nabız gibi yayılıyor, önce ayaklarının altında bir titreşim, sonra tüm bedeninden dışarı taşan bir kudret. Betonun yüzeyine, çatlakların arasına sızıyor, sonra hava ile karışıp etrafında dönen ağır, parıltılı bir sis haline geliyor. Işığı yutuyor, gölgeleri eğip büküyor. Polislerin elleri, silahlarının kabzasında donakalmış gibi. Her biri nefes almayı unutmuş, sanki görünmez bir el boğazlarına bastırıyor. Birinin alnında ter damlaları beliriyor, başka biri dizlerinin üstüne çöküyor. Nefesleri kısalıyor, sesler boğuklaşıyor. Sirenler uzaklaşıyor gibi, aslında oradalar ama senin çevrendeki hava artık başka bir kurala göre titreşiyor.

Yürüyorsun. Her adımında yer sarsılıyor. Gücün, çevrendeki dünyayı tanrıların dilinde konuşturuyor, sanki yerin altındaki damarlar bile seni dinliyor. Mor aura giderek kalınlaşıyor, etrafındakilerin kulaklarında basınç yapıyor, gözbebeklerinde yanma hissi yaratıyor. Senin içinse bu bir özgürlük duygusu. İlahi bir hak. Uzun zaman sonra ilk kez bedeninin, zihninin, ruhunun aynı frekansta buluştuğu o mükemmel an. Bir tanesi, silahını kaldırmak istiyor ama bileği dönmüyor. Gücün, onun kaslarının üzerinden akıyor, damarlarına kilit vuruyor. Yüzü morarırken sende korku yok, sadece dinginlik.

Hava giderek ağırlaşıyor. Bayılmak üzere olan bir polis dizlerinin üstüne düşüyor, bir diğeri yere kapaklanıyor. Başkomiser olduğu belli olan biri telsizine uzanıyor ama frekans bozuluyor, senin auran sinyalleri bile bastırıyor. O an gökyüzünü delip gelen motor sesi duyuluyor. Gücün yankısı şehirde kaybolurken siyah bir araba bariyerin önünde ani bir frenle duruyor. Farlar mor auranın içinde kısa bir anlığına boğuluyor, sonra seni aydınlatıyor. Kapılar açılıyor. John iniyor, yüzünde kararlı bir ifade, elinde hafifçe titreyen bir dosya çantası. Yan koltuktan zarif, uzun bacaklı bir kadın iniyor, Gabrielle. Avukatın. Gözlüğünü düzeltip seni inceliyor, sonra yanında yürüyen John’a başıyla işaret ediyor. Mor aura, onları fark ettiğin anda kendi isteğinle geriye çekiliyor. Hava tekrar solunabilir hale geliyor. Polisler birer birer bilincini yitirip dizlerinin üzerine düşerken sen başını hafifçe eğiyorsun. Gabrielle seni net bir sesle çağırıyor. "Vincent. İzin ver şu işi halledelim."

Ve o an tüm kontrolün sende olduğunu biliyorsun.